MİMARİ RESTORASYON TAŞ ATÖLYESİ SERTİFİKA PROGRAMI

Mimari Restorasyon Taş Atölyesi Sertifika Programına Başvuru İçin Tıklayınız

Programın Tarihi : 5 Şubat 2024-22 Mart 2024

Programın Saat: 12:00/17:00

Programın Ücreti : 350 TL (Üç Yüz Elli Türk Lirası )

Başvuru İçin Gerekli Evraklar : *Adli Sicil Kaydı
*Nüfus Cüzdanı
*Fotokopisi Kurs Başvuru Belgesi
*Sağlık Raporu

Programın Süresi :7 Hafta (Kurs Grupları 10-15 kişiden oluşacaktır.)

Programın Amacı : Talas Belediyesi işbirliği ile geleneksel taş mimari mirasımızın “doğru” ve “bilimsel tekniklerle” korunmasını ve gelecek nesillere aktarılmasını sağlayabilmek, bunun için gerekli insan gücünü yetiştirebilmek ve teşvik edici etkinlikler aracılığıyla koruma bilincini artırabilmek üzere, “eğitim” odaklı bir çalışmanın yapılmasını bir Talas Belediyesi katkıları ile taş yapı örneklerinin aslına en uygun şekilde restorasyon ve onarım çalışmalarının yapılmasında çalışacak taş ustalarının yetiştirilmesi

Programın Kapsamı : :Geleneksel taş işçiliğinin canlandırılması ve kârgir yapıların koruma, onarım ve restorasyonu konusunda hazırlanan program; teorik eğitim ve uygulamanın bir arada yürütüldüğü, kursiyerlere atölyede ve alanda doğrudan eserler üzerinde çalışma imkânı sağlayan modüler bir sistemdir.

Eğitim Programı : Hafta İçi 5 Gün 5 Saat (10:00-15:00)

Eğitim Adresi :Talas Restorasyon Eğitim Merkezi Zincidere -Talas / KAYSERİ

KONUM BİLGİSİ İÇİN TIKLAYINIZ.

Kursiyerlere Verilecek Belge Türü :Sertifikalar e-Devlet üzerinden Sorgulanbilir ve Doğrulanabilir

Bilgi Almak ve Kayıt Olmak İçin: 03524323838 / 42340 📞 veya kaysem@kayseri.edu.tr ✉️ adresinden bize ulaşabilirsiniz.

Katılım Ücreti Hesap Numarası: Halk Bankası Erciyes Üniversitesi Şubesi
KAYSERİ ÜNİVERSİTESİ SÜREKLİ EĞİTİM UYGULAMA VE ARAŞTIRMA MERKEZİ TR670001200124100004000049 ERCİYES VERGİ DAİRESİ VERGİ KİMLİK NO: 5400734986

NOT : Tarem kurslarına aynı anda iki kursa başvuru yapılamamaktadır.

TAŞ

Taş sanatı, insanlık tarihi boyunca her kavim ve topluluk tarafından kullanılmış, diğer sanat ürünleri içerisinde sertliği sebebiyle işlenişi, oyulması zor olan bir sanat dalıdır. Zaman içerisinde gelişen mimari estetikle birlikte taş oyma ve şekil verme sanatı da gelişmeler göstermiştir. Geleneksel Türk sanatları içerisinde ele alındığında Büyük Selçuklu zamanın da “stüko” denilen bir malzeme ve tuğla yapımının ana malzemesi olarak kullanıldığı görülmektedir. Mermer ve küfeki kullanım tarzıyla taş sanatı iç ve dış yapılarda dekoratif bir malzeme olarak kullanılmıştır.

Taş, insanoğlunun ilk olarak doğada hazır bulduğu ve yapı işlerinde kullandığı üç temel gereçten biridir. Erken çağlarda doğada bulunduğu ya da ocaktan çıktığı gibi kullanılmış, daha sonraları kesici ve yontucu aletlerin gelişmesi, taş mimarlığının da gelişmesini sağlamıştır. [1]
Osmanlı döneminde taş işçiliğine naht, haccarî, sengtıraşî, duvarcılara bennâ, taşçılara sengtraş denmiştir. Taş başlangıcından beri inşaatın temel malzemesi olmuş ve temelden itibaren çok çeşitli yerlerde kullanılmıştır. Yıldız Demiriz Osmanlı taş işliği ile ilgili şu cümleleri kaydetmektedir; “Osmanlı mimarisini meydana getiren temel malzeme taştır. Yalın haliyle asil bir sükûnete sahip olan taş, kabartma ve şebeke işçiliğinin yanı sıra, renkli taş veya benzeri malzemelerle kakma yapılmak suretiyle mimariye belirgin bir zarafet kazandırmıştır.” Türk sanatında geniş bir alanı içine alan dekoratif taş işçiliği başlangıcından bu yana devirlerin üslubuna uygun olarak bazı değişimler göstermiş olsa da ustalıkta yüksek kalitesini her zaman korumuştur.
Taş işçiliğinin en güzel örneklerini; Anadolu Selçuklu, Beylikler, Osmanlı Devri mimarisinde görmek mümkündür. Taş yalnızca yapım aşamasında değil, iç, dış dekorasyonda da ana malzemeyi teşkil etmektedir.[2]
Taş işçiliğimizin en güzel örneklerini; anıtsal taç kapılarda, şehir, saray duvarlarında, cami, medrese gibi yapıların avlu, ana kapılarında, sütun başlıkları, minare şerefeleri, mihrap, minber, çeşme, sebil, şadırvanlarda ve mezar taşlarında görmek mümkündür.

Kaynakça
[1]Ezcacıbaşı Sanat ansiklopedisi,1997, C.3,syf. 1750
[2] ÖZBEK, 2001, s.19